"Mijanie czasu" to opowieść, którą się chłonie i odczuwa, która odpręża, umila i uprzyjemnia czas z nią spędzany, którą się delektuje i do której chce się wracać bez względu na porę dnia bądź nocy. Owa pozwala na chwile zadumy, przenosi w podróż do przeszłości, przywołuje młodzieńcze wspomnienia (nie ma tu znaczenia różnica lat). Jej smakowanie rodzi tęsknotę za minionymi latami, ówczesnymi smakami i zapachami oraz za beztroską. Sprawia, że odtwarzają się wyraziste i pełne uczuć obrazy sprzed kilkunastu lat, w których kolejno przewijają się zabawy z rówieśnikami, pierwsze miłości, egzaminy maturalne, czasy studenckie, wakacje u dziadków lub cioć na wsi, pomoc w gospodarstwie, spacery nad rzekę i do lasu, chwile spędzane na łonie natury, popełniane błędy, pierwsze sukcesy i porażki, bunty dziecięce i nastoletnie (których przypomnienie teraz wywołuje uśmiech na twarzy) oraz moment wchodzenia w dorosłość - ten najtrudniejszy i najbardziej odpowiedzialny etap. Skrawki własnych wspomnień nasuwających się w trakcie lektury sentymentalnego utworu Stanisława Kuczkowskiego uświadamiają upływ czasu. Ów biegnie szybko, za szybko, ciągnąc za sobą różnej maści przemiany zachodzące w kraju i na świecie, a nade wszystko zmieniając człowieka, jego losy, życiowe drogi i wartości, którymi się kieruje. Czasu nie da się zatrzymać, cofnąć, spowolnić. On mija nieubłaganie, ale wspomnienia pozostają. Są niebywale cenne, zatem warto o nie dbać.
 "Mijanie czasu" to niezwykle życiowa proza  o przyjaźni, miłości, rozstaniach i powrotach, poszukiwaniu i odkrywaniu siebie. O pasji, podążaniu własną drogą i przeznaczeniu. O walce z chorobą, samobójstwie i śmierci. O zdradzie, trudnych wyborach i pożegnaniach. O sile intuicji, nadziei i wiary. O cierpliwości, upartości i beztrosce. O upływającym czasie i nieprzemijalności uczuć. I wreszcie o tym, że czasem warto poczekać...
Otulona nastrojową aurą, przyjmująca stonowane barwy, kontemplacyjna, liryczna, tkliwa i przyjemna - taka jest powieść Stanisława Kuczkowskiego. Serdecznie polecam!
https://wielbicielka-ksiazek.blogspot.com/p/blog-page_13.html

Miałam dokładnie takie same odczucia, jak przedmówczyni. Powrót do smaków dzieciństwa, dziecięcych i dorosłych problemów dnia powszedniego, spotykanych na swej drodze ludzi - jakbym czytała o swoim życiu. Godna polecenia książka, która pozwala zatrzymać się na moment w pędzącym dziś świecie, wzbudza refleksje, daje do myślenia...

Jak wiele różnych emocji towarzyszy nam od najmłodszych lat życia i jak mocno warunkują one późniejsze relacje międzyludzkie i  dokonywane wybory. W książce „Mijanie czasu” Stanisława Kuczkowskiego poznamy „cząstkę” z życia autora, ale i nasze własne życie będzie przesuwało się przed oczami niczym slajdy z przebytej podróży.

Zapachy, smaki, wydarzenia, ludzie – czytając opowieść  pana Kuczkowskiego retrospekcja będzie nam towarzyszyła praktycznie na każdym kroku i to jest chyba to najwspanialsze doznanie czekające na czytelnika! Ta przysłowiowa wartość dodatnia, o której tak często mówi się przy okazji interpretacji najróżniejszych publikacji ukazujących się na rynku wydawniczym.

Wspomnienie smaku naleśników ze śmietaną czy wracanie pamięcią do długich spacerów z przyjaciółmi w wiejskiej scenerii, o których pisze autor powoduje, że i my chcemy powrócić na chwilę do lat z własnego dzieciństwa czy młodości i w myślach powracamy…

Ten opis najróżniejszych zdarzeń poprzeplatany radosnymi i bolesnymi chwilami po prostu zmusza do zastanowienia się także nad własnym życiem.

Tak odebrałam tą książkę, a jak inni ją przyjmą – jestem tego bardzo ciekawa.

Małgorzata Michalska