Konsul Hegemonii siedział na tarasie swojego czarnego jak heban statku kosmicznego igrał Preludium cis-moll Rachmaninowa na wiekowym, ale dobrze utrzymanym steinwayu. Ogromne, zielone, jaszczurokształtne bestie przewalały się zjazgotem wrozpościerających się poniżej bagniskach. Od północy nadciągała burza: na tle sinoczarnych chmur rysował się las olbrzymich drzewiastych paproci, na wzburzonym niebie kłębiły się dziewięciokilometrowej wysokości stratocumulusy, fale błyskawic przebiegały po widnokręgu. Bliżej, przy samym statku, ledwie widoczne gadzie sylwetki zderzały się od czasu do czasu zpolem siłowym i,rycząc donoś­nie, przepadały wbłękitnej mgle. Skoncentrowany na wyjątkowo trudnym fragmencie Preludium konsul nie zwracał uwagi na burzę izapadający zmrok.

Zabrzęczał komunikator podłączony do hiperłącza.

Konsul przestał grać, znieruchomiał zrękami zawieszonymi nad klawiaturą iczekał. Grzmot przetoczył się wdusznym powietrzu. Od strony lasu dało się słyszeć żałobne zawodzenie sfory padlinożerców. Gdzieś wciemności jakieś zwierzę zptasim móżdżkiem donośnym trąbieniem obwieściło swoją obecność iumilkło. Basowe buczenie pola siłowego podkreślało niespodziewaną ciszę.

Odbiornik zabrzęczał po raz drugi.

– Szlag by to...– mruknął konsul iwstał od fortepianu.

Czekając, aż komputer przetworzy izdekoduje wiązkę rozpadających się tachionów, nalał sobie szkockiej irozsiadł się na poduszkach wsalonie projekcyjnym. Wyświetlacz zamrugał na zielono.

– Odtwórz– polecił konsul.

– Zostałeś wybrany do powrotu na Hyperiona– zabrzmiał schrypnięty kobiecy głos.

Obraz jeszcze się nie uformował, wpowietrzu wyświetlały się na razie tylko pulsujące kody transmisji, zktórych wynikało, że strumień tachionów pochodzi zCentralnej Tau Ceti, ośrodka administracyjnego Hegemonii. Konsul nie potrzebował cyfrowych danych nadawcy, żeby to stwierdzić– od razu rozpoznał niemłody już, lecz nadal piękny głos Meiny Gladstone.

– Zostałeś wybrany do powrotu na Hyperiona jako członek Pielgrzymki do Dzierzby– powiedziała.

Co ty powiesz, pomyślał konsul, iwstał zzamiarem wyjścia zsalonu.

– Oprócz ciebie Kościół Dzierzby wybrał jeszcze sześcioro innych ludzi– ciągnęła Meina Gladstone.– Skład pielgrzymki został zatwierdzony przez Wszechrzecz. Twój udział leży winteresie całej Hegemonii.

Konsul stał nieruchomo, zwrócony plecami do migających kodów. Nie odwracając się, podniósł szklankę do ust idopił szkocką.

– Sytuacja jest bardzo skomplikowana– ciągnęła znużonym tonem Gladstone.– Trzy standardowe tygodnie temu konsulat iRada Lokalna poinformowali nas przez hiperłącze, że zanosi się na otwarcie Grobowców Czasu. Otaczające je pole antyentropijne rozszerzało się gwałtownie, aDzierzbę widywano coraz dalej na południe, aż przy Górach Brzeżnych.

Konsul odwrócił się iopadł na poduszki. Przez ten czas projektor zdążył już wyświetlić hologram wiekowej twarzy Meiny Gladstone. Oczy miała nie mniej zmęczone od głosu.

– ZParwati bezzwłocznie wysłano grupę uderzeniową ARMII:kosmos zzadaniem ewakuowania zHyperiona obywateli Hegemonii zanim Grobowce się otworzą. Ich dług czasowy wyniesie nieco ponad trzy hyperiońskie lata.

Gladstone zawiesiła głos. Konsul doszedł do wniosku, że nigdy przedtem nie widział przewodniczącej Senatu wtak posępnym nastroju.

– Nie wiemy, czy flota ewakuacyjna dotrze na czas– mówiła dalej– ale to jeszcze nie koniec naszych problemów. Wykryliśmy zbliżający się do Hyperiona klaster migracyjny Wygnańców, liczący co najmniej cztery tysiące... jednostek. Nasza ekipa ewakuacyjna powinna ich nieznacznie wyprzedzić.