Na początku skrywany romans między dyrektorem a matematyczką, mimo że żona dyrektora, Maksa, również pracuje jako nauczycielka w tej samej szkole, potem romans już jest jawny, akceptowany zresztą przez środowisko. Samo życie, jak to mawiają panowie po paru setkach w geesowskiej gospodzie.

Czego na polskiej prowincji, oprócz zawiłych meandrów obyczajowych, zabraknąć nie może? Otóż plebana, oczywiście. Nawet plebana i jego przełożonego, dziekana, również w sutannie, który uważa się za pana tego terenu. Pleban razem z matematyczką troszczą się o młodzież, chociaż w tej książce nie do końca im się to udaje, natomiast przełożony plebana to już lokalna „wielka” polityka…

Dodajmy do tego lokalnych działaczy (z wójtem na czele) mateczki partii (nie, nie, rzecz nie dzieje się w czasach PRL-u, raczej bardzo, ale to bardzo współcześnie), która ponoć nigdy się nie myli, a którzy koniecznie chcą utrącić przed lokalnymi wyborami niewygodne im osoby, poprzeć natomiast spolegliwego ich linii partyjnej karierowicza – dyrektora Maksa.

Co nam z tego koktajlu wyszło? Rozprawa między panem, wójtem a plebanem? Układ, który mateczka partia tropi zawzięcie, a żeby go wytropić, sama musi go stworzyć?

A gdzie słynny cytat z prof. Bartoszewskiego: „Warto być przyzwoitym”?

To jest młodzież, czyli trzeci plan tej książki. Młodzież, tak źle często oceniana, tak bardzo poddawana próbom indoktrynacji, a jednak próbująca, w ślad za swoją matematyczką, mówić: „Warto być przyzwoitym”…

Czy to zmienia bieg wydarzeń? Nie wiem, ale mimo że początkowe i końcowe fragmenty książki to matematyczka na dworcu kolejowym, czekająca na peronie na pociąg, którym opuści ów politycznie skorumpowany grajdoł, to ta młodzież jest jakimś promyczkiem nadziei…