Od wczesnego dzieciństwa snuli historie, które szybko zaczęli spisywać. Zaowocowało to pisanymi przez kilkanaście lat sagami o Mieście Szklanym i Angrii, juweniliami prekursorskimi wobec sag J.R.R. Tolkiena i C.S. Lewisa.Wzajemnie się inspirując, Charlotte i Branwell wypracowali wspólną tożsamość literacką. Wymieniali się swymi bohaterami; gdy jedno porzucało postać, drugie przejmowało ją i kontynuowało jej losy. Gdy pod piórem jednego bohater ginął, drugie przywracało go do życia. Rzeczywistość przeplatała się z wyobraźnią, a Angria stała się trybuną, z której rodzeństwo Brontë wygłaszało swoje poglądy na temat polityki, a także miłości.Pod wpływem brata Charlotte wyrobiła w sobie cechy niespotykane u kobiet, których dzieciństwo i młodość przypadły na pierwszą połowę XIX wieku. W młodzieńczych utworach swobodnie łamała konwenanse – tu jej bohaterki zniewolone są tylko przez namiętność do okrutnych mężczyzn, bez których nie pragną żyć.