Stanisław Brzozowski
| Dodano: 10 grudzień 2013
| Dodana przez:
Dominika B.
Stanisław Leopold Brzozowski, pseud. Adam Czepiel (ur. 28 czerwca 1878 w Maziarni koło Chełma, zm. 30 kwietnia 1911 we Florencji) – polski filozof, pisarz, publicysta i krytyk teatralny i literacki epoki Młodej Polski. Zwolennik materializmu dziejowego, który wprowadził marksizm do myśli polskiej. Twórca "filozofii pracy". Znany głównie jako autor Legendy Młodej Polski oraz "pierwszej polskiej powieści intelektualnej", Płomienie. Znał kilka języków, m.in. niemiecki, francuski, rosyjski, angielski i włoski.
Urodził się w rodzinie szlacheckiej herbu Belina. Za działalność niepodległościową trafił do carskiego więzienia. Tam zachorował na gruźlicę, z którą zmagał się do końca życia. Przebywając w sanatorium w Otwocku poznaje swoją żonę Antoninę z domu Kolberg (1872-1950) - nazywaną "Antoniową" córkę Antoniego Kolberga (malarza) oraz Karoliny Matyldy Gallache (1841 -1900). W 1908 oskarżony przez Władimira Burcewa o współpracę z Ochraną, carską policją polityczną. Odbył się tzw. proces obywatelski. Przed oskarżeniem bronili Brzozowskiego m.in.: Karol Irzykowski, Ostap Ortwin i Wacław Nałkowski oraz Edmund Szalit, jego żona Antonina. Własnym sumptem opublikowali oni broszurę pt. Lemiesz i szpada przed sądem publicznym. Sprawa pozostała nierozstrzygnięta. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia Brzozowski na stałe wyjechał za granicę. Został pochowany na cmentarzu Trespiano we Florencji.
Za najważniejsze jego dzieła uznaje się Legendę Młodej Polski (1910) oraz Idee. Wstęp do filozofii dojrzałości dziejowej (1910).
Urodził się w rodzinie szlacheckiej herbu Belina. Za działalność niepodległościową trafił do carskiego więzienia. Tam zachorował na gruźlicę, z którą zmagał się do końca życia. Przebywając w sanatorium w Otwocku poznaje swoją żonę Antoninę z domu Kolberg (1872-1950) - nazywaną "Antoniową" córkę Antoniego Kolberga (malarza) oraz Karoliny Matyldy Gallache (1841 -1900). W 1908 oskarżony przez Władimira Burcewa o współpracę z Ochraną, carską policją polityczną. Odbył się tzw. proces obywatelski. Przed oskarżeniem bronili Brzozowskiego m.in.: Karol Irzykowski, Ostap Ortwin i Wacław Nałkowski oraz Edmund Szalit, jego żona Antonina. Własnym sumptem opublikowali oni broszurę pt. Lemiesz i szpada przed sądem publicznym. Sprawa pozostała nierozstrzygnięta. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia Brzozowski na stałe wyjechał za granicę. Został pochowany na cmentarzu Trespiano we Florencji.
Za najważniejsze jego dzieła uznaje się Legendę Młodej Polski (1910) oraz Idee. Wstęp do filozofii dojrzałości dziejowej (1910).