Roman Bratny (właściwie Roman Mularczyk; ur. 5 sierpnia 1921 w Krakowie) – polski prozaik, poeta, publicysta i scenarzysta filmowy. W czasie okupacji niemieckiej współpracował z pismem Kuźnia (1943-1944), a następnie był redaktorem tajnego pisma literackiego Dźwigary (1944), był również oficerem AK i walczył w powstaniu warszawskim oraz przebywał w obozach jenieckich. Pierwszy tomik wierszy Pogarda wydał w konspiracji (Miecz i Pług). Po wojnie studiował w Akademii Nauk Politycznych w Warszawie i był redaktorem Pokolenia (1946-1947), członkiem zespołu redakcyjnego tygodnika Nowa Kultura (1950-1951), zastępcą redaktora tygodnika Kultura (1963-1971), a od 1975 kierownikiem literackim Teatru Powszechnego w Warszawie. Otrzymał nagrodę państwową II stopnia. W roku jubileuszu 45-lecia LWP 12 października 1988 roku otrzymał Nagrodę I stopnia Ministra Obrony Narodowej w dziedzinie literatury. Od 1949 roku był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[1].
Brat Andrzeja Mularczyka.
W swoich powieściach obrazował walkę i powojenne losy swojego pokolenia.