Piotr Wojciechowski to geolog, grotołaz, taternik, pisarz, scenarzysta i reżyser filmowy, laureat paru nagród literackich, z których ceni najwyżej tą wręczaną w Zakopanem, przy góralskiej muzyce ― nagrodę im. Kornela Makuszyńskiego.

Piotr Wojciechowski jest autorem takich znanych i wznawianych powieści jak „Kamienne pszczoły”, „Czaszka w czaszce”, „Wysokie pokoje”, „Szkoła wdzięku i przetrwania” „Harpunnik otchłani”. Ta ostatnia powieść, chociaż o Zakopanem, nigdy w tym mieście nie była w sprzedaży. Współpracownik „Tygodnika Powszechnego” i miesięczników „Więź”, „List do Pani”, i „Kino”. Profesor Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Tv i Teatralnej w Łodzi, wykładowca Laboratorium Reportażu na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego.

Od roku 1961 syndyk masy upadłości byłej Podhalańskiej Akademii Wiedzy, pomysłodawca i promotor (od 2002 roku) Szlaku Nowych Kresów – Najdłuższej Ścieżki Rowerowej Europy.

Pisarstwo Wojciechowskiego było zawsze osobną ścieżka w literaturze, nie liczącą się z modami i tendencjami, z podziałami pokoleniowymi. Zawsze też sprawiało kłopoty krytykom – pisali o nim dobrze, ale unikali analiz i klasyfikacji. Za to czytelnicy byli mu wierni – od debiutu w 1967 roku po dzisiaj ma on swoich zwolenników. Wojciechowski pisze powoli, wydaje nieczęsto, ostatnia jego powieść „Doczekaj nowiu” ukazała się w 2007 roku w wydawnictwie „Świat Książki”. Potem był jeszcze wydany w wydawnictwie „Więź” tom esejów „Cafe Nawarra”.