Leo Belmont, właściwie Leopold Blumental (ur. 8 marca 1865 w Warszawie, zm. 19 października 1941 w Warszawie) – polski eseista, poeta, prozaik, znawca i tłumacz literatury francuskiej i rosyjskiej, założyciel Polskiego Związku Esperantystów.
Urodził się w rodzinie żydowskiej. W 1885 ukończył warszawskie V Gimnazjum Państwowe. W 1892 został wpisany na listę adwokatów przysięgłych w Petersburgu. Zarówno podczas pobytu w Rosji do 1904 jak i w Warszawie kontynuował działalność literacką i prawniczą. Był m.in. radcą prawnym Związku Artystów Scen Polskich i Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.
Był autorem kilku powieści m.in. Zaślubiny śmierci, Kapłanka miłości, W wieku nerwowym, Sprawa przy drzwiach zamkniętych i zbiorów Nowele i satyry, Rymy i rytmy. W latach 1907–1913 wydawał czasopismo Wolne Słowo, gdzie zamieszczał własne prace krytycznoliterackie, m.in. o Tołstoju. Był autorem m.in. przekładu Eugeniusza Oniegina Puszkina oraz Michała Strogowa Juliusza Verne'a[1]; zajmował się też judaistyką.
Podczas II wojny światowej przebywał w getcie warszawskim, gdzie zmarł śmiercią naturalną. Pochowany został na cmentarzu ewangelicko-augsburskim przy ulicy Młynarskiej.