Konstancja Benisławska (ur. 6 stycznia 1747, zm. 8 listopada 1806) – polska poetka.
Pochodziła ze spolonizowanej szlachty inflanckiej o korzeniach niemieckich - z rodu Ryck (Ryk, von Ryck). Wychowała się i całe życie spędziła w Inflantach: na północny wschód od Dyneburga, na terenie dzisiejszej Łotwy. Wyszła za mąż za Piotra Benisławskiego, stolnika inflanckiego, wychowała 8 dzieci (podobno urodziła 22). Administrowała majątkiem męża, brała udział w życiu towarzyskim, pod koniec życia ufundowała szpital w Zosołach[1].
Benisławska jest autorką tomu wierszy Pieśni sobie śpiewane, wydanego w Wilnie w 1776 roku. Chociaż chronologicznie należą one do okresu oświecenia, myślowo i stylistycznie współtworzą barok jako najpóźniejszy tom poezji barokowej w Polsce, zarazem dowód trwałości tej tradycji w wieku XVIII. Pieśni dzielą się na 3 części. Część pierwsza tomu zawiera medytacje poetyckie o modlitwie Pańskiej Ojcze nasz. Część druga rozważa Pozdrowienie anielskie - modlitwę Zdrowaś Maryjo. W części trzeciej tomu zawarła Benisławska pełne ekspresji wyznania liryczne o miłosnym obcowaniu człowieka i Boga, nawiązując do tradycji mistyki oblubieńczej. Tom Benisławskiej harmonijnie łączy intelektualizm i żarliwość doznań mistycznych, stając się swoistym dziennikiem intymnym o najgłębszych doświadczeniach duchowych. Dojrzałość myślowa, plastyczne obrazowanie, melodia wiersza (czasem wyraźne efekty muzyczne), wirtuozeria tworzywa - czynią z Pieśni sobie śpiewanych arcydzieło barokowej poezji metafizycznej i zarazem mistycznej.
Znaczący wpływ na twórczość Konstancji Benisławskiej mieli mistycy hiszpańscy, tacy jak Teresa z Avila, ale nie można też wykluczyć znajomości utworów Józefa Baki. Współtworzy - jak Elżbieta Drużbacka i Antonina Niemiryczowa - poezję kobiet w XVIII-wiecznej Polsce.
Brat jej męża Piotra był Jan, biskup pomocniczy mohylewski.