Prozaik, eseista, diarysta. Brat Mariana Brandysa. Pochodził ze zasymilowanej rodziny żydowskiej. Przed wojną ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Okupację spędził w Warszawie. W latach 1946-1960 związany z prasą kulturalną. Początkowo związany z marksistowską orientacją ideową (aktywnie uczestniczył w kształtowaniu literatury socrealistycznej) debiutował rozliczeniową powieścią Drewniany koń, w której krytykował przedwojenną inteligencję. W październiku 1956 roku poparł odwilż licząc na zmiany w Partii. Zawiedziony opuścił PZPR w 1966 roku. Został pisarzem opozycyjnym, objętym zakazem druku. W momencie wybuchu stanu wojennego przebywał w USA, pozostał na emigracji i na stałe osiadł w Paryżu, gdzie zmarł. Ewolucja jego pisarstwa biegła od ideowej pewności, poprzez jej zakwestionowanie (Matka Królów, Obrona Grenady) aż po odrzucenie problematyki politycznej na rzecz moralistyki. Równolegle do tej ewolucji światopoglądowej przebiegała ewolucja formalna pisarstwa Brandysa, który inaugurował swoją twórczość pod znakiem realizmu socjalistycznego i klasycznych reguł powieści realistycznej, aby w późniejszej fazie twórczości zmierzać w stronę esejo-prozy, eksponującej monolog wewnętrzny, zasadę strumienia świadomości i form narracji podającej w wątpliwość opisowe walory słowa.