Julian Tuwim (1894 - 1953) – polski pisarz, i tłumacz, autor wodewili, skeczy, librett operetkowych i tekstów piosenek; jeden z najpopularniejszych literatów okresu międzywojnia. Współzałożyciel kabaretu „Pod Picadorem” i grupy poetyckiej „Skamander”. Współpracownik tygodnika „Wiadomości Literackie”. Posługiwał się ponad czterdziestoma pseudonimami, m.in. Oldlen, Schyzio Frenik, Wim, J. Wim, Roch Pekiński.
Tuwim znany był ze swojego specyficznego i bystrego humoru. Siły szukał najczęściej w języku – głównym orężu modernizmu, a szczególnie postmodernizmu.
Jego poezję uważa się za jedną z najtrudniejszych z uwagi na częste gry słów, zwielokrotnienia sensów jednego wyrazu poprzez inne. Poza dziełami cechującymi się wyjątkowym kunsztem formy i kulturą słowa, poeta często tworzył i liryki pisane językiem potocznym, a nawet wulgarnym. Poezja była Tuwima polem badań nad językiem - tłumaczył utwory na esperanto, a także próbował skonstruować język pozarozumowy.
Do najważniejszych dzieł poety zalicza się takie zbiory i utwory, jak:
"Czyhanie na Boga" (1918), "Sokrates tańczący" (1920), "Bal w Operze" (wyd. 1946) i "Kwiaty polskie" (wyd. 1949).


Źródło grafiki: wikipedia.pl