Ks. Jerzy Badura (ur. 4 kwietnia 1845 w Drogomyślu, zm. 2 września 1911 w Międzyborzu) – działacz narodowy na Śląsku, pisarz, duchowny ewangelicki.
Uczył się w gimnazjum ewangelickim w Cieszynie, gdzie w 1863 r. założył i był pierwszym prezesem polskiego związku "Wzajemność", zajmującego się uczeniem dziejów i literatury polskiej. Następnie studiował teologię ewangelicką w Wiedniu (założył tam stowarzyszenie akademików polskich "Ognisko") i w Lipsku. Władze, uważające go za "narodowca", uniemożliwiły mu objęcie posady na Śląsku Cieszyńskim. Był wikariuszem w Tressdorf (1868-1870), później pastorem i nauczycielem w Krakowie (1870-1872). Po odejściu z Cieszyna ks. Leopolda Otto - jednego z przywódców polskiego ruchu narodowego na Śląsku Cieszyńskim, przegrał wybory na opuszczone stanowisko I proboszcza.
Odtąd pracował na Śląsku pruskim. W latach 1872-1876 był administratorem parafii w Mysłowicach, w latach 1876-1878 diakonem w Sycowie, 1879-1883 pastorem w Laskach pod Kępnem. W 1883 r. został wybrany pastorem polskiej parafii w Międzyborzu, gdzie przebywał już do śmierci. Tam stał się jednym z najbardziej zasłużonych działaczy polskich na Śląsku. Miał ośmioro dzieci, z których troje zmarło młodo.
Wydawał podręczniki i książki o tematyce religijnej. W latach 1884-1891 przy pomocy prof. Alfonsa Parczewskiego wydawał we Wrocławiu "Nowiny Szląskie" - pismo dla polskich ewangelików. Był też stałym współpracownikiem innych pism, m.in. ewangelicko-mazurskich ("Gazeta Ludowa", "Mazur"). Najważniejszym jego dziełem były Liczby prorockie - opracowanie filozoficzno-prorockie.