Syn Zbigniewa Szubera instruktora-pilota zawodowo związanego z Aeroklubem Podkarpackim[1]. W 1967 roku zdał maturę w sanockim Gimnazjum Męskim im. Królowej Zofii[2], w tym też roku rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim[3].
Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu. Autor kilkunastu tomów poetyckich (m.in. Śniąc siebie w obcym domu, O chłopcu mieszającym powidła, Lekcja Tejrezjasza). Wiersze Janusza Szubera przetłumaczone zostały na dwanaście języków. Poeta jest współzałożycielem Stowarzyszenia "Korporacja Literacka" w Sanoku i redaktorem zeszytów "Acta Pancoviana". Otrzymał wiele nagród, m.in. im. Kazimiery Iłłakowiczówny, Fundacji Kultury, Fundacji Władysława i Nelli Turzańskich (Toronto).
Rówieśnik poetów "Nowej Fali", przez dwadzieścia siedem lat pisał wyłącznie do szuflady. Jego późny debiut nastąpił dopiero w 1994 roku, kiedy zdecydował się na sukcesywne ogłaszanie swego, dalej pomnażanego dorobku. Cykl pierwszych pięciu tomików (Paradne ubranko i inne wiersze, Apokryfy i epitafia sanockie, Pan Dymiącego Zwierciadła, Gorzkie prowincje, Srebrnopióre ogrody), zwany "pięcioksięgiem", określił wyraźną pozycję Szubera na mapie współczesnej poezji polskiej.