Jan Błoński (ur. 15 stycznia 1931 w Warszawie, zm. 10 lutego 2009 w Krakowie) – polski historyk literatury, krytyk literacki, eseista, tłumacz.

Profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, doktoryzował się pracą Mikołaj Sęp Szarzyński a początki polskiego baroku. W 1953 podpisał rezolucję ZLP w sprawie procesu krakowskiego. Czołowy przedstawiciel tzw. krakowskiej szkoły krytyki literackiej. Uważany za jednego z najbardziej wpływowych krytyków powojennych, doprowadził m.in. do wydania w Polsce wszystkich dzieł Witolda Gombrowicza. Autor eseju Biedni Polacy patrzą na getto ("Tygodnik Powszechny" nr 2/1987).

W latach 1996–2001 juror Literackiej Nagrody Nike. Członek Collegium Invisibile. W listopadzie 1995 uhonorowany Nagrodą Krakowska Książka Miesiąca za Wszystkie sztuki Sławomira Mrożka. W styczniu 2007 otrzymał Złoty Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis". 2 marca 2009 został pośmiertnie uhonorowany Nagrodą im. ks. Stanisława Musiała.