Lata wczesnego dzieciństwa spędził w domu ciotki, Anny Sapieżyny. W latach 1743-1750 uczęszczał do jezuickiego kolegium lwowskiego. W 1751 roku Ignacy Krasicki wyjechał do Warszawy, gdzie studiował w seminarium misjonarzy przy kościele Św. Krzyża. W 1759 roku udał się na dwuletnie studia do Rzymu. Po powrocie związał się ze stronnictwem saskim. Od 1763 roku powołano Ignacego Krasickiego na sekretarza prymasa Łubieńskiego. Od tego czasu przebywał w najbliższym otoczeniu Stanisława Augusta Poniatowskiego. Gdy Stanisław August został wybrany na króla, Ignacy Krasicki związał się z grupą reformatorów skupionych przy królu. Poparcie Stanisława Augusta sprawiło, że w 1765 roku został prezydentem trybunału małopolskiego. Od 1766 roku był biskupem warmińskim. W tym samym czasie Ignacy Krasicki pisał artykuły do czasopisma "Monitor". Po pierwszym rozbiorze Polski diecezja Ignacego Krasickiego znalazła się pod zaborem pruskim. Od tej pory Ignacy Krasicki rzadko bywał w Warszawie. Wiele czasu poświęcał pisaniu oraz urządzaniu rezydencji w Lidzbarku Warmińskim. Życie na wysokim poziomie sprawiło, że poeta popadł w długi, z którymi nie poradził sobie do końca życia. Na lata 1775-1786 przypadł rozkwit twórczości Ignacego Krasickiego. Pisarz uprawiał wiele gatunków literackich. W 1795 roku mianowano go arcybiskupem gnieźnieńskim, przeniósł się do Skierniewic i Łowicza.