Horst Bienek (ur. 7 maja 1930 w Gliwicach, zm. 7 grudnia 1990 w Monachium) – niemiecki pisarz, publicysta, tłumacz, reżyser filmowy.

Dzieciństwo spędził w robotniczej części Gliwic. W 1945 został wysiedlony do Niemiec (decyzję o opuszczeniu Gliwic podjął samodzielnie, ponieważ zakazano używania języka niemieckiego i przestała wychodzić niemieckojęzyczna prasa) i znalazł się w radzieckiej strefie okupacyjnej. Pobierał nauki u Bertolta Brechta w Berlinie Wschodnim.

W 1951 został aresztowany przez NKWD pod zarzutem działania przeciwko polityce kulturalnej NRD i skazany na dwadzieścia pięć lat ciężkiej pracy w Workucie (ZSRR). W 1955 na podstawie amnestii został zwolniony i osiadł w RFN, gdzie pracował jako redaktor radiowy, lektor i reżyser teatralny.

Gliwice odwiedził w 1987, czterdzieści dwa lata po ich opuszczeniu, przy okazji realizacji filmu biograficznego. Uważał się za niemieckojęzycznego Ślązaka i wyraził opinię, za którą został skrytykowany, jakoby Niemcy sami spowodowali utratę Śląska, popierając politykę Adolfa Hitlera.

W swoich pierwszych pracach zajmował się doświadczeniami okresu łagrowego. Później swoją literacką twórczość związał z Gliwicami i Górnym Śląskiem. Najwyżej cenionym dziełem Bienka jest gliwicka tetralogia: Pierwsza polka, Wrześniowe światło, Czas bez dzwonów oraz Ziemia i ogień.

Akcja wspomnianych powieści toczy się w Gliwicach w okresie II wojny światowej, a w losach bohaterów odnaleźć można liczne wątki autobiograficzne. Zmarł na AIDS 7 grudnia 1990 w Monachium.

Horst Bienek jest także wydawcą albumu zdjęć przedwojennego Śląska Album śląski (Schlesischer Bilderbogen (Siedler, Berlin, 1986) oraz autorem eseju poświęconego tej pracy. Autorką zdjęć jest Ursula Ebell-Schwager.

Jego nazwiskiem nazwano ulicę w Gliwicach, a na rodzinnym domu w Gliwicach Zatorzu (niem. Stadtwald) umieszczono pamiątkową tablicę.