Czesław Miłosz (ur. 30 czerwca 1911 w Szetejniach, zm. 14 sierpnia 2004 w Krakowie) - polski prawnik, pisarz, eseista, tłumacz, dyplomata, noblista, a także wykładowca. Na Litwie, do której niezwykle często odwoływał się w swoich utworach, studiował polonistykę oraz prawo. Związany z grupa literacką "Żagary" dla której współtworzył czasopismo o tym samym tytule. Debiutował w 1930 roku wierszami " Kompozycja" i "Podróż" na łamach uniwersyteckiego periodyku "Alma Mater Vilnensis".
Po zerwaniu kontaktów z władzami komunistycznego reżimu, pisarski dorobek objęty został cenzurą, trwającą do roku 1980. W tym samym roku Miłoszowi przyznano Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.

Poezja Miłosza - pierwotnie katastrofisty - po wojnie nabiera charakter intelektualny. Na skutek traumy spowodowanej globalnym konfliktem zbrojnym, poeta pragnął poprzez swą twórczość odbudować takie wartości, jak sumienie, wiara oraz przywrócić cnoty europejskiej kultury sprzed ogołocenia ich przez wojnę. Z czasem przeważać zaczęła topika religijna i kontemplacyjna. W skład jego wybitnej twórczości wchodzą nie tylko wiersze, lecz także proza, w tym powieści oraz eseje. Jedną z ulubionych form twórczych poety był traktat.

Do najważniejszych dzieł zalicza się takie, jak: "Trzy zimy" (1936), "Pieśń niepodległa" (1942), "Ocalenie" (1945), "Traktat moralny" (1947), "Zniewolony umysł" (1953), "Światło dzienne" (1953), "Dolina Issy" (1955), "Traktat poetycki" (1957), "Kontynenty" (1958), "Widzenia nad zatoką San Francisco" (1969), "Miasto bez imienia" (1969), "Prywatne obowiązki" (1972), "Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada" (1974), "Ziemia Ulro" (1977), "Nieobjęta ziemia" (1984), "Zaczynając od moich ulic" (1985), "Metafizyczna pauza" (1989), "Na brzegu rzeki" (1994), "Szukanie ojczyzny" (1992), "Legendy nowoczesności" (1996), "Życie na wyspach" (1997), "Piesek przydrożny" (1997), "To" (2000).

Źródło grafiki: wikipedia.pl