Poetka o swej książce: "Nakarmić kamień" : "Nie pragnę, żeby martwe rzeczy były żywe. Chciałabym, żeby żywi ludzi byli mniej martwi. O tym jest dla mnie ta książka" – mówi sama autorka. A zatem Nakarmić kamień to także próba udzielenia odpowiedzi na oczywiste pytanie – jak nie zapomnieć, co znaczy być człowiekiem, i doceniać to, co zawdzięcza się światu.

Związek człowiek – rzecz to dla poetki pole, na którym obnaża bezrefleksyjne przyzwyczajenie do codzienności. Jednocześnie jest to także podstawa do uobecniania zmarłych, zapamiętanych, "zatrzymanych" w przedmiotach. Tak jak w przypadku grzebienia, w którym jeszcze jest dziadek: "Biorę sobie ciebie, grzebieniu, za pamięć".