Antoni Brykczyński (ps. Gwiażdzic) (ur. 23 maja 1843 w Ossie, zm. 7 stycznia 1913 w Goworowie) – duchowny, historyk sztuki, bibliograf. Jego braćmi byli Stefan Brykczyński i Stanisław Brykczyński.
Urodził się w 23 maja 1843 roku w Ossie w powiecie opoczyńskim, był synem Stanisława Brykczyńskiego i Wandy z hrabiów Zamoyskich. Kształcił się w Białej Podlaskiej i w gimnazjum realnym w Warszawie, od 1861 w seminarium kieleckim, następnie uczył się w Akademii Duchownej w Warszawie, gdy ta została zamknięta (1867) przeniósł się do Akademii Duchownej w Petersburgu.
W latach 1868-1880 był profesorem seminarium w Płocku, potem proboszczem w Pałukach i Goworowie (od 1882 roku). W tej ostatniej miejscowości dokonał budowy kościoła, konsekrowanego w 1887 roku. Był członkiem komisji archeologicznej Akademii Krakowskiej. Pisywał w: „Przeglądzie Katolickim”, „Korespondencie Płockim”, „Słowie”, „Biesiadzie Literackiej”, „Kronice Rodzinnej”, a także we francuskim „L`Art. Chrétien”.