Antoni Jan Bogusławski (ur. 28 listopada 1889 w Warszawie, zm. 31 sierpnia 1956 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, polski poeta, pisarz, tłumacz. Także autor książek dla dzieci. Ojciec Teresy Bogusławskiej i Andrzeja Bogusławskiego.
Absolwent Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie (1909)[1]. ukończył prawo na francuskim Uniwersytecie Montpellier. W latach 1917-1918 był oficerem I Korpusu Polskiego w Rosji, a następnie oficerem Wojska Polskiego. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1920. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów jazdy. W 1923 był kierownikiem referatu w Biurze Historycznym Sztabu Generalnego w Warszawie. Z dniem 1 listopada 1924 przydzielony został do 1 Pułku Ułanów Krechowieckich w Augustowie z równoczesnym odkomenderowaniem na Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1925, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. W 1928 pełnił służbę w 24 Pułku Ułanów w Kraśniku, na stanowisku dowódcy szwadronu. Był także wiceprezesem Zarządu Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich. Jeden z pierwszych sprawozdawców sportowych Polskiego Radia (od 1927).
Podczas II wojny światowej był szefem Cenzury Wojennej w Ministerstwie Obrony Narodowej, następnie komendantem Kwatery Prasowej. W lutym 1945 zmarła jego córka. Po wojnie wyemigrował do Wielkiej Brytanii. W latach 1945-1947 był tam prezesem Związku Dziennikarzy RP na Uchodźstwie i prezesem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie.